Som ei naturens stadfesting bryt sola igjennom skyer og tåke som har vore der sidan langfredags kveld. Fuglane syng. På spisebordet ligg rein ny gul duk, påskeliljer og gule lys. Ved messetid vil det lyde klokkeklang slik det har gjort i over 800 år. Vi syng Påskemorgen og les Lukas sitt vitnemål om den tome grava. Lyer messa på TV eller radio. Det er slik vi gjer det; prøver å gripe det utrulege, let det sige inn og varme hjartet. Livet vinn! Vi er på lag mange no, som fortel og held håpet oppe. I det vesle vi pyntar heime, i kolonner med trailere som fortel at «Det kommer til å gå bra», i klokkeklang over heile vårt land, ja i store deler av verda.
Ved daggry første dagen i veka kom kvinnene til grava og hadde med seg den angande oljen dei hadde gjort i stand. Då fekk dei sjå at steinen var rulla ifrå grava. Dei gjekk inn, men fann ikkje Herren Jesu kropp. Dei visste ikkje kva dei skulle tru, men med eitt stod det to menn hos dei i skinande klede. Kvinnene vart forfærde og bøygde seg med andletet mot jorda. Då sa mennene til dei: «Kvifor leitar de etter den levande mellom dei døde? Han er ikkje her, han er stått opp. Kom i hug kva han sa til dykk medan han endå var i Galilea: ‘Menneskesonen skal gjevast over i hendene til syndige menneske og bli krossfest, og tredje dagen skal han stå opp.’» Då kom dei i hug orda hans. Og dei gjekk bort frå grava og fortalde alt dette til dei elleve og til alle dei andre. Luk 24,1-9