Joh 20,19.21: Læresveinane var samla og hadde stengt dørene, for dei var redde jødane. Då kom Jesus; han stod midt imellom dei og sa: «Fred vere med dykk! … Som Far har sendt meg, sender eg dykk.»
Freden som kjem gjennom ei stengd dør.
Eg stenger døra – av og til. Eg treng å vera åleine, få samla meg sjølv, få ro. Eg trur eg treng å vera åleine, for ingen andre kan forstå kva eg strevar med.
Eg stenger døra – nokre gonger fordi eg fryktar andre. Andre kan truga meg, pressa meg, trykka meg ned. Om dei ikkje skadar meg på kroppen, så kan eg kjenna meg mindre enn dei. Eg stenger heller døra og har det tryggast med meg sjølv.
Gjennom den stengde døra kom Jesus. Han let ikkje venene bli åleine. Han hadde noko han ville sei – og gje. Fred.
Frykt kan bli bytt ut med fred. Det ein strevar med bak stengde dører er ikkje framand og uforståeleg for Jesus. Vi er sett som vi er – heilt inn i hjarte og sinn. Jesus seier: Fred vere med dykk! Gud har skapt oss til livet. Gud kan aldri skada det han har skapt, men vil bygga det opp. Gud vil styrka oss med sin fred. Ein fred som er meir enn ro og stille. Det er ein fred som inneheld nåde, tilgjeving, verdighet – tillit og oppdrag. Tillit til at vi kan gi videre det vi har fått. Og oppdraget er å gå vidare med dette, med fred, til alle menneske.
Ei stengd dør. Eg kan stenga meg inne. Eg kan òg stenga andre ute. Ei stengd dør, ei stengd grense, eit stengt samfunn. Skal det vera slik? Der dører er stengde kjem Jesus og seier: «Fred vere med dykk! … Som Far har sendt meg, sender eg dykk.»
Einar Bondevik
Prest i sørsamisk område