«For det er i mørkret Gud bur, ja Gud er mørker, og dette mørkret, Guds mørker, ja dette ingenting, ja det lyser, ja det er frå Guds mørker at lyset kjem, det usynlege lyset.»
Orda er Asle sine. Asle i septologien til Jon Fosse. Asle står og ser på det nyaste måleriet sitt, «Andreaskross» og funderer på kvar lyset kjem ifrå. Svaret er at Gud bur i mørkret og at det er frå dette mørkret, frå ingenting, at lyset kjem. Lyset kjem ikkje frå dei lyse fargane, men tvert i mot frå det mørke i biletet, frå det mørke i tilværet.
Frå mørke til lys
I skapingsfortellinga i 1 Mosebok er det også slik: «I opphavet skapte Gud himmelen og jorda. Jorda var aud og tom, mørker låg over djupet, og Guds ande svevde over vatnet.» Gud var i mørkret, før lyset vart til. Frå dette mørkret strålte lyset fram i det Gud sa «Det skal bli lys».
Vi er på veg inn i ei mørkare tid. Dagane vert kortare og nettene lengre etterkvart som hausten brer om seg. Kanskje kan det vere godt å ha med seg dette bilete av at Gud er nettopp i mørkret. På søndag feirar vi haustens påskedag. Evangelieteksten denne dagen fortel om ei kvinne som er i sitt djupaste mørker. Ho har tidligare mist mannen sin og no følger ho sin einaste son til grava. Ho er blitt både enkje og barnlaus. Har ingen til å forsørge seg. Åleine i verda. Alt er blitt mørkt rundt henne.
I vårt mørker
Men så, midt i dette mørke, kjem Jesus henne i møte. Han nærmar seg stille. Legg handa på båra og seier til henne: ««Gråt ikkje!» Så vender han seg til den døde og seier: «Du unge mann, eg seier deg: Stå opp!» Den døde setter seg opp og tek til å tala. Vi får ikkje vite noko om kvinna sin reaksjon, men folket rundt vert alle fylte av ærefrykt og seier: «Ein stor profet har stige fram hos oss, og Gud har gjesta sitt folk.»
Det greske ordet som er omsett med «har gjesta», kan og omsettast med «har tatt vare på» eller «har sett til» slik det er omsett i Sakarjas lovsong i Lukas 1,68. Midt i det totale mørkret er Gud nær og gjer under. Så skal vi få tru at slik er det også i våre liv. Når det er på det mørkaste, når vi ikkje ser meir håp, ja nettopp då er Gud der, midt i vårt mørker. For det er der Gud bur.
Sokneprest Arne Moltubak