Joh 16,16-22.
Om ei lita stund ser de meg ikkje lenger, og om endå ei lita stund skal de få sjå meg.» Då sa nokre av læresveinane hans seg imellom: «Kva meiner han med det han seier til oss: ‘Om ei lita stund ser de meg ikkje, og om endå ei lita stund skal de få sjå meg’ og: ‘Eg går til Far’? Kva tyder dette: ‘om ei lita stund’? Vi skjønar ikkje kva han snakkar om. Jesus visste at dei ville spørja han, og han sa: «Snakkar de om det eg sa: ‘Om ei lita stund ser de meg ikkje, og om endå ei lita stund skal de få sjå meg’? Sanneleg, sanneleg, eg seier dykk: De skal gråta og klaga, men verda skal gleda seg. De skal sørgja, men sorga skal vendast til glede. Når ei kvinne skal føda, er ho uroleg, for tida hennar er komen. Men når ho har fått barnet, hugsar ho ikkje lenger kor vondt ho hadde, så glad er ho fordi eit menneske er fødd til verda. På same måten er det med dykk. No er de fylte av sorg, men eg skal sjå dykk att, og hjartet dykkar skal gleda seg, og den gleda skal ingen ta ifrå dykk.
Borte - tittei!
«Borte – tittei» er verdens morsomste og enkleste lek med små barn. Det er like morsomt hver gang! Barnet hyler av latter – når foreldrene gjemmer seg – og kommer tilbake.Bak hender, bak døra, bak gardina.
Men det er ikke bare en lek, det er også en øvelse i å kunne ta farvel. Barnet øver seg på at mamma eller pappa forsvinner for en liten stund, men ikke for godt. De kommer igjen. Mennesker er ikke er borte selv om vi ikke kan se dem med øynene våre. De er bare et annet sted. Trygghet bygges gjennom lek og erfaring.
«Om en liten stund ser dere meg ikke lenger, men om en liten stund igjen skal dere se meg» sa Jesus. Det er som om han leker «borte-tittei»-leken med disiplene. Han forberedte dem sånn at de kunne tåle avskjeden som ventet. Men «borte» skulle ikke være det siste.
Jesus fortalte at han måtte forlate dem, og at han skulle sende dem Den Hellige Ånd. Gjennom Ånden ville Jesus kunne være hos alle mennesker – uten geografiske eller tidsmessige begrensninger.
Tittei!
Han er ikke borte, selv om vi ikke ser ham med øynene våre, akkurat nå. Men vi kan få tro at han er nær, bak hendene, bak døra, bak gardina. Vi er ikke alene. Vi er ikke som foreldreløse barn. Vi lever i tida etter Kristi himmelfart, etter pinse. Ute av syne, men ikke borte. Tittei!
”Jeg er med dere alle dager inntil verdens ende”.