Søndag 19. april
«Eg vil ut og fiska», sa Peter mutt og sparka småstein. Han og venene var tilbake, og her låg båtane som før, før denne forvirrande påsken i hovudstaden.
Plutseleg hugsa han, brennflau, korleis han hadde ropt ved bålet i borggarden… Kunne han aldri lære seg å passa kjeften? Så feig! Typisk! Alt øydelagt. Var nok best å berre gli inn i gamle tralten, gløyme…
Peter og venene hadde opplevd ei ganske spesiell tid; Jesus hadde fått dette gode håpet til å spreia seg. Men så: Arrestasjonen, sviket. Og han sjølv der ved bålet… Og så: Jesus drepen. Etterpå: Angsten for sjølv å bli tatt. Prøve å gli tilbake inn i same, gamle spora.
Peter tuppa siste steinen og gjekk om bord. Venene òg. Men, timesvis og ikkje fisk. Deppa rodde dei til lands. Der stod ein mann: «Kast garnet på andre sida!» Tulleforslag, men OK. Og då: Nota full! Kva skjer? Med dempa stemme kviskra Johannes: «Det er Herren!» Ja, faktisk: Jesus, i live! (Kaldsveitte: Oppgjer ventar…)
Men, ved dette bålet blei det tvert imot tilgjeving. Trass at Peter tre gonger hadde fornekta Herren: Jesus sette Peter venleg inn i det gode, nye sporet: Ver vitne, ikkje om deg sjølv, men om Den oppreiste som reiser opp.
Som sagt: Eg kjenner meg igjen i Peter. Skulle gjerne vore lojal, sterk og god. Men, dei gamle spora er djupe. Likevel: Jesus gjekk djupare, «så djupt som ingen veit», sona all vår synd og gav døden dødsstøtet. Vi treng ikkje døy; vi får leva med Jesus til æveleg tid!
Tilbake i den gamle tralten? Både ja og nei. Kvardagen må vi alle leve. Den kan innimellom vere grå. Men, noko har skjedd. I og med Jesus, som døydde, men òg stod opp: Midt i gamle tralten: nytt, godt spor!
Vi undrast «Kva nå?»
Jesus seier «Kom og få!»
Av Arild Markussen, pensjonert prostiprest/fengselsprest