1. påskedag
Me sat sju rundt bordet til ei enkel gudsteneste. Påskeevangeliet blei delt og me hadde nattverd. Eg huskar ikkje kor mange som blei med til nattverden, men eg trur det var dei aller fleste.
I skuggen av Kielland-ulukka var det sterke kontrastar: Høgtid og alvor. Likevel ei heilag stund med påskeunderet: «Han er ikkje her. Han er stått opp.»
Seinare har eg fått vera med på mange gudstenester 1. påskedag med songen og musikken og ikkje minst fellesskapet med andre som syng: «Deg være ære, Herre over dødens makt.»
Då engelen hadde fortald kvinnene om den tome grava, reagerte dei med ein gong: «Dei fortalde det til dei elleve og alle dei andre.» Den forvirra og sensasjonelle nyheten blei delt: Tom grav og Jesus lever.
I år blir det underleg for mange med meg som for fyrste gong på lang tid, ikkje får feira dette i fellesskapet i ei kyrkja. Jo, me skal feira på nettet, på TV og andre måtar.
Påsken er så visst ikkje avlyst verken i samfunnet eller i kyrkja. Den blir annleis, men likevel like verkeleg.
Så ynskjer eg, når denne koronakrisa er over og kyrkjene opnast, påskefestgudstenester med nattverd. Då kan me i fellesskap feira tom grav og Jesus som lever. Fellesskapet både inspirerer og utfordrar til å vera ei levande kyrkje i dag, ei kyrkje som fylgjer i Jesu fotspor og rommar både fest og glede, gråt og sorg. Me vil vera ei kyrkje for folket, ei kyrkje som rommar heile livet.
«Han er ikkje her. Han er stått opp.»
God og velsigna påske til alle.
Av Ludvig Bjerkreim, prost i Sandnes