Kriseleiing i Den norske kyrkja skal sjølv ta ansvar på det nivået som høver til hendinga sitt omfang. Som regel vil det sei på fellesrådsnivå/prostinivå. Ved hendingar som omfattar fleire fellesråd og ulike prosti vil det vere naturleg at kriseleiinga også på bispedømenivå vert involvert.
Kriseleiing på prostinivå/fellesrådsnivå: Prost/sokneprest, kyrkjeverje og kontorleiar/sekretær evnt. andre ut frå den aktuelle hendinga (diakon, kateket, kyrkjetenar). Ofte vil det vere klokt å ha med ein fast medlem i kriseleiinga som kan ivareta behovet for å hente inn informasjon, skrive referat og slik vere ei støtte for leiar. Derfor er kontorleiar/sekretær ført opp som fast medlem, men her må det gjerast vurderingar lokalt ut frå kompetanse og erfaring.
Kriseleiing på bispedømenivå: Stiftsdirektør, biskop, avdelingsleiar personal, samt ein rådgjevar som sekretær. Kriseleiinga kan supplerast når krisestab vert sett – ut frå aktuell hending, for eksempel med aktuell(e) prost(ar).
Ansvaret til krisestaben ved ei alvorleg hending (uprioritert liste):
- Etablere og vedlikehalde kontakt med den offentlege kriseleiinga (politi, statsforvaltar, LRS-prest) for å få oversikt over kva som har hendt og avklare behovet for kyrkja sine
- Legge ein plan for handtering av hendinga, og skaffe seg oversikt over eigne tilsette, og eigne ressursar for å møte det som har hendt.
- Trygge og støtte eigne tilsette som tek del i feltarbeidet – så dei veit kvar dei skal vende seg for å få avlastning og vegleiing.
- Kommunisere ut gjennom media om DnK sine tilbod i form av «open kyrkje», samtale og sjelesorg, minnegudstenester og Det ligg mykje omsorg i god og målretta kommunikasjon – overfor eigne tilsette og til dei som kan dra nytte av kyrkja sine tilbod.
- Kriseleiinga bør ha låg terskel for å «sette krisestab». Ei alvorleg hending kan utvikle seg i mange retningar og det er derfor nødvendig å revurdere planar heile tida.
- Regelmessig kommunikasjon ut til eigne tilsette undervegs i krisearbeidet gjev tryggleik til dei som arbeider «i felten».